:) :)
ขอบคุณครับ..คุณเอก..
ผมคิดว่า ตัวเองเข้มแข็ง และแข็งแรงพอ ที่จะรับเรื่องราวทุกอย่าง ที่เข้ามาหาตัวผมเองได้ครับยินดีด้วยซ้ำไปครับ
หากทุกอย่างในความคิด ความรู้สึกของมิ้น ที่กระทบกระเทือนใจ ได้รับความรู้สึก ที่ทำให้เขาคิดถึง..
ไมตรีที่เขาเคยมี เคยได้รับสิ่งดีดีจากใครต่อใคร เดี๋ยวนี้ ทำไม ไม่มีใครเข้าไปทักทาย พูดคุยกับเขาบ้าง
แม้แต่ยามที่เขาไม่อยู่ ก็ไม่ค่อยมีใครฝากข้อความให้เขารู้สึก ในส่วนที่ดี เหมือนก่อนที่เขามาเมืองไทย
ซึ่งเรื่องราวเหล่านี้ ผมก็ไม่สามารถกำหนดใจใครได้.. พยายามเข้าไปพูดคุย ไปอยู่เป็นเพื่อนในยามที่ว่าง
แต่คงจากความรู้สึกของเขา ที่เคยให้ เคยคิดถึงคำว่าเพื่อน มีความหมาย มากกว่านั้น ในยามที่เขาอยู่คนเดียว
^_^...เข้าใจความรู้สึกของคุณวิทค่ะ...และสำหรับมิ้น เราคุยกันแล้ว และถึงแม้บางครั้งไม่ได้คุยแต่ก็ไม่ได้หมาย
ว่ารีย์ละเลยความรู้สึกของมิ้นนะคะ ..บางครั้งคุยแต่ไม่มีใครรู้ และไม่มีความจำเป็นจะต้องไปบอกให้ใครๆ ทราบ...
ปัญหาของแต่ละคนบางครั้งเราเรียนที่จะผูก ก็ต้องเรียนรู้ที่จะแก้ไข และนั่นคือประสบการณ์ สำหรับเรื่องราวต่าง ๆ
ที่มิ้นพบหรือเจออยู่ ถึงแม้จะไม่ได้เข้ามาติดตามทุกเรื่อง แต่ก็ยังมีพี่ๆ เพื่อนๆ พูดให้ฟังอยู่เสมอ แต่ก็นั่นแหละ.....
ถ้ามิ้นอยู่เพื่อเรียนรู้ และรับมือกับมันได้ นั่นคือเขาจะยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างเต็มภาคภูมิ กำลังใจจากเพื่อนๆ ก็สำคัญ
แต่คงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่า กำลังใจจากตัวเอง... มิ้นเขาสู้อยู่คนเดียวมานานและก็คิดว่าเขาเรียนรู้ที่ยืนอยู่ได้อย่าง
ไม่ลำบากอะไร และคิดว่าหัวใจเขาเข้มแข็งพอ... คิดว่าคุณวิทคงจะเข้าใจนะคะ ^_^
