เรื่องเล่าเช้านี้.........

เมื่อเกือบๆ 3 ปีก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่งเลี้ยงสุนัขตัวนี้มากว่า 13 ปีต้องขับรถพาสุนัขที่ชื่อว่า สนุ๊ปปี้ ไปโรงพยาบาลสัตว์เล็กของจุฬาฯ
เพราะว่าคุณหมอนัดทำครีโมเข็มแรก(ตรวจพบว่าเป็นมะเร็งที่ปาก และลามไปที่คอ)หลังจากที่ขับรถเข้าออกกรุงเทพ-ต่างจังหวัดอยู่หลายต่อหลายเที่ยว
ผู้หญิงคนนี้ขับรถด้วยความเร็วสูง150-160กม./ชม.เพื่อมาให้ทันเวลาที่หมอนัดในตอนเช้า ไม่อย่างนั้นช้าเพียง 15 นาทีต้องยกเลิกคิวและต้องนัดใหม่
และเพื่อให้ทันตามเวลาหมอนัดด้วยความรีบร้อนไม่ได้อ่านป้ายที่บอกทางว่า ต้องลงทางด่วนก่อนจุดที่เคยลง ผู้หญิงคนนี้ได้ฝ่ากรวยที่กั้นต่อหน้าตำรวจ
เสียค่าปรับ ณ ตรงนั้นไป 500 บาทเพราะไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านั้น
วันนั้นก็ได้พบคุณหมอและทำครีโมเข็มแรกได้สำเร็จ แต่ เรื่องไม่ได้ยาวอย่างที่คิด สนุ๊ปปี้แพ้ครีโมตั้งแต่เข็มแรกทั้งอาเจียรและท้องเสีย
ต้องหาหมอที่ใกล้บ้านให้น้ำเกลือและฉีดยา เพื่อประคองชีวิต อยู่ได้เพียงไม่กี่วันในที่สุดสนุ๊ปปี้ก็นอนหลับแล้วไม่ตื่นอีกเลย
...
เพื่อนๆอ่านเรื่องเล่า เรื่องนี้แล้วคิดว่า..........................
ได้ความว่า..สุนัข..ตัวนี้ก็คือ ลูก คือเพือ่น..คือญาติ..ของเขาที่สนิท..
มีกันและกัน...จนไม่แยกว่า..นี่คือ..สัตว์ แต่...เจ้าของรักเสมือน หรือมากกว่า...มนุษย์สะอีก...
สุนัขหมาก็ มีความรู้สึกน๊ะ...มี ฟิว...มี เฟว...ด้วย มีรัก มีอิจฉา...เหมือนกะมนุษย์...เรานี่เอง