|
สาดแสงเพ็ญเดือนเด่นในคืนหนาว
ประกายดาวร่วงหล่นแต่หนไหน
ห้วงแห่งฟ้าว้าเหว่เห่กล่อมใคร
ลมระบัดพัดใจให้ใครครวญ
แลน้ำค้างหยาดมาเพลานี้
ณ ราตรีแห่งเหงาเศร้ากำศรวล
สไบแพรผืนใดให้ห่มนวล
ทุกสิ่งล้วนมิเทียมเท่าเงาพี่ชาย
หนาวเนื้อหนาวใจหนาวสายหมอก
อวลกลิ่นดอกราตรีบ่มีหาย
สัตบรรณยืนต้นอยู่เดียวดาย
มองดั่งคล้ายนวลละออ...รอพี่ยา
ดูแสงเพ็ญยังเด่นในคืนหนาว
ยิ่งเจ็บร้าวในคืนไร้...สเน่หา
วอนลมหนาว...ดาว...หมอก...จงพัดพา
รัก...คิดถึง...อาลัยหา...ทุกตราตรึง
|
|
|
|
|
|
|
อยากรู้
|
อยากรู้จังว่าเจ้าของบ้านนี้ คิดถึงใคร...อิอิ แล้วจะแวะมาดูคำตอบ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
เมื่อลมหนาวเยี่ยมมาอีกคราหนึ่ง
ครุ่นคำนึงถึงรักประจักษ์หมาย
ในแดนฝันวันเดือนที่เคลื่อนคลาย
คลาคลับคล้ายวานซืนที่รื่นรมย์
อุ่นไอรักในสายหมอกยังหลอกหลอน
จิตอาวรณ์ซึ้งใจได้สุขสม
หยาดน้ำค้างกลางไพรหยดพร่างพรม
ท่ามสายลมเย็นฉ่ำดื่มด่ำใจ
วันฟ้าใสใจเคียงเพียงฟากฟ้า
ดาวดาราพราวพร่างร่างสั่นไหว
รินน้ำคำพร่ำพรอดอ้อมกอดไพร
เสียงน้ำไหลซ่าเซ็นเย็นละออง
แว่วเพลงรักน้อยใจยายิ่งพาเหงา
เป็นดั่งเงาใจเพ้อเมื่อสุขสอง
จับมือมั่นเดินเคียงเพียงประคอง
ลมหนาวล่องอีกคราอย่าลืมกัน
ฝากคำรักสักบทหนึ่งถึงปลายฟ้า
ทวงสัญญาใจรักสลักมั่น
คำรักแท้จากใจใครจำนรรจ์
มิไหวหวั่นท้อถอยยังคอยรอ.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ตำนานแห่งความรัก
เรื่องเล่าในดินแดนแห่งผู้มีความรักที่นิรันดร์
แสงแดดอ่อนในยามเช้า โปรยแสงสะท้อนส่องกระทบเกล็ดเม็ดน้ำค้างที่ติดตามใบหญ้ามองเห็นเป็นประกายระยิบระยับดุจเพชรเม็ดงามที่ถูกเจียระไนมาอย่างดี
พระพายโชยแผ่วเบา
ในแววตาของพ่อเฒ่ากุมาที่นั่งเอนกายอยู่ใต้โคนไม้มะค่า ดูเม่อลอยคล้ายท้องฟ้าสีทึมในวันที่ไร้เมฆ รอยย่นและตีนกาบนใบหน้าอันแห้งหยาบดูราวกับหลุมลึกพื้นดินที่แห้งปริแตก แกจะมานั่งอยู่ตรงนี้พร้อมกับเจ้ามุ้ย-สุนัขร่างผอมสีดำ คิดถึงวันหนึ่งเมื่อเขาพึ่งจะรู้จักกับความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต คนสองคนที่รักกันหัวเราะมีความสุขด้วยกันจนเหมือนมีสายเลือดที่เป็นเส้นเดียวกัน เมื่อคนหนึ่งต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับ คนที่เหลืออยู่ก็เหมือนมีชีวิตที่ขาดลมหายใจ
“ธรรมชาติได้สร้างให้มนุษย์มีการพลัดพรากจากกัน
ไม่มีมนุษย์คนใดที่สามารถอยู่เหนือกฎเกณฑ์ธรรมชาตินั้น”
หลายครั้งที่พ่อเฒ่ากุมาทอดสายตามองออกไปยังกลางทุ่งนาอย่างอ้างว้างจนบางครั้งเผลอหลับไป ฝันร้ายต่างๆนานา สะดุ้งตกใจตื่น หน้าซีดตัวสั่นดิกๆร่างชุ่มโชกด้วยเม็ดเหงื่อ ฝันเห็นคนรักตอนที่หล่อนจากไป พ่อเฒ่ากุมาอดไม่ได้ที่จะก้มหน้ามองยังมือที่กำแน่น เส้นเลือดโปนออกมาเห็นชัด เขาโกรธที่เธอทิ้งเขาให้อยู่บนโลกนี้เดียว โลกที่ครั้งหนึ่งคนรักของเขามีชีวิตนั้นช่างงดงาม เมื่อเธอจากไปโลกที่เคยงดงามโลกนี้ก็ไม่เหลือเค้านั้นอีกเลย
คนสองคนที่มีรักแท้มั่นคงต่อกันแม้อีกคนหนึ่งจากไปคนที่เหลืออยู่ก็ยังมั่นคงในรักนั้นอยู่เสมอ โดยไม่มีรักแทนรักเดิมที่มีอยู่ ต้องทนรักกับความรักที่จากไป เป็นความรักอันว่างเปล่าแม้ว่าจะไม่มีประโยชน์อันใดเลยที่จะได้รับ นอกจากความทุกข์ทรมานหัวใจ
พระอาทิตย์คล้อยข้ามศีรษะไป แดดยามบ่ายอ่อนแสง
พ่อเฒ่ากุมาตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่า แกจะมีชีวิตรอให้ความตายมาเยือนได้นานแค่ไหน แกคิดถึงวันข้างหน้าถ้าเขาแก่ลงอีก คงจะลำบากที่จะเดินจากบ้านมาอยู่ที่ตรงนี้อีก พ่อเฒ่ากุมาไม่นึกเสียใจเลยถ้าเป็นอย่างนั้นมาจริงๆแกจะยังทำ ต่อให้ไม่มีแรงเดินก็จะคลาน เพราะที่ตรงนี้ครั้งหนึ่งเคยมีหญิงงามที่สุดในโลกสำหรับสายตาของเขา นอนบนตักเขาดูพระอาทิตย์ในยามเย็นที่กำลังค่อยๆลับขอบฟ้าด้วยกัน
ถ้าโลกขาดความรักไป มนุษย์จะยังสามารถมีชีวิตให้สุขได้ไหมความรักคือสิ่งที่สร้างสรรค์ให้โลกดูมีสุขขึ้นมามีชีวิตชีวามีรสชาติ
อาทิตย์ยามทิวาเคลื่อนคล้อยต่ำลง แดดเริ่มอ่อนแสงฝูงโคกระบือทยอยกลับยังคอกโดยมีสุนัขตามหลังต้อยๆชาวนาชาวไร่หาเช้ากินค่ำกลับคืนสู่บ้านเพื่อพักผ่อนกายยังชีวิตในวันพรุ่งนี้ต่อไป
ความมืดเริ่มปกคลุม มีให้เห็นเพียงแสงพระจันทร์และดวงดาว นกกาหว่าส่งเสียงร้อง เสียงนกฮูกร้องแข่งเสียงไผ่ที่เบียดเสียดกัน ฟังดูน่ากลัวร
พ่อเฒ่ากุมายังยังนอนทอดตัวกอดกายอยู่ใต้โคนไม้มะค่าตรงสถานที่แห่งนี้ แกกับคนรักมานั่งหัวเราะมีความสุขด้วยกัน บางครั้งเธอแอบซุกนอนอยู่ในอ้อมตักของแก ราวกับลูกที่กำลังอ้อนแม่ แต่ภาพเหล่านั้นมันคงเหลือเพียงแต่ความทรงจำ
ดึกแล้วพ่อเฒ่ากุมายังไม่ขยับเขยื้อนกายใดๆยังคงนอนไปอย่างมีความสุขหลับใหลไปอย่างไร้ความทุกข์ เหมือนกับว่าคืนนี้แกจะไม่กลับไปนอนที่บ้านของตนเอง
ใบไม้ที่ร่วงลงบนพื้นดิน ย่อมมิอาจกลับคืนติดเช่นเดิม สายน้ำธาราที่ไหล ย่อมไม่ไหลย้อนทวนกลับ ร่างวิญญาณที่หลับใหลจากโลกไปก็ย่อมไม่เข้ามากลับร่างดังเดิม
โอ้...อนิจจา พ่อเฒ่ากุมากำลังจากโลกนี้ไปแล้วคืนนี้แกจะนอนหลับที่นี้จะไม่ตื่นอีกแล้ว พ่อเฒ่ากุมาไปอย่างที่ไม่มีวันกลับ ปล่อยเหลือไว้เพียงร่างที่ไร้วิญญาณนอนทอดกายอยู่ใต้โคนไม้มะค่า ปล่อยให้เสียงร่ำร้องคร่ำครวญดังกึกก้องปฐพี นับแต่เช้าพรุ่งนี้ จะไม่มีภาพของชายแก่มานั่งอยู่แล้ว
พ่อเฒ่ากุมาได้ทำหน้าที่ของการมีรักที่นิรันดร์อย่างแท้จริงโดยที่ตลอดระยะเวลากว่า50ปีเขาได้มานั่งระลึกถึงคนรักที่จากไป เขาจำสัญญาที่ให้ไว้แก่เธอในตอนที่เธอกำลังจากโลกนี้
เธอตายด้วยโรคไข้ป่าอย่างทรมานแต่ในหัวใจของเธอมีสุขยิ่งกว่าสุขใดในโลก เธอสิ้นลมหายใต้อ้อมแขนของพ่อเฒ่ากุมา
นี่หละความสุขของเธอ ที่ได้ตายใต้อ้อมแขนของคนที่เขารัก
แต่เธอปล่อยให้พ่อเฒ่ากุมาต้องทุกข์ทรมานหัวใจ เขาจะมีชีวิตเพื่อเธอ แกจำได้เสมอที่แกพูดไว้ เป็นประโยคสุดท้ายที่เธอได้ยิน แล้วเธอก็สิ้นลมหายใจจากไป
นับแต่นี้เป็นต้นไป โลกจะได้จารึกชื่อของ กุมา ไว้ในปฐพี เพื่อให้คนรุ่นหลังได้รับรู้ไว้ว่า ณ ที่ตรงนี้ คือ สถานที่สุดท้ายของชายผู้มีรักนิรันดร์
จงหลับใหลไปเถอะ พ่อเฒ่ากุมา ท่านได้ทำให้โลกรู้แล้วว่าท่านคือ ชายที่มีรักนิรันดร์ตลอดกาล เราจะจำไว้เสมอว่าท่านพ่อเฒ่าคือคนในลำดับต่อไปที่ทำให้พวกเรารู้ว่าอย่างน้อยก็ยังเหลือคนเช่นท่านพ่อเฒ่าอีก
ขณะที่ร่างพ่อเฒ่ากุมาหลับใหลไปอย่างไร้ชีวิต เจ้ามุ้ยพลางส่งเสียงร้องออกมา พร้อมๆกับเสียงสะอื้นจากสายลม เป็นการไว้อาลัยในยามครั้งสุดท้าย แก่วิญญาณของผู้มีความรักนิรันดร์ ที่กำลังล่องลอยโบยบินขึ้นสู่สรวงสวรรค์ ตามคนรักที่จากไป...
ตำนานความรักเรื่องนี้ เจเจ เอามาฝากน้องไอจัง กับเพื่อนๆทุกคนค่ะ 
|
|
|
|
|
|
|
|
|
สวัสดีค่ำๆ คะ ชาวหมู่บ้านกามเทพ 
|
|
|
|
|
|
|
|
|
" Do you believe in destiny"
หากพรหมลิขิตขีดเส้นให้เราได้มารู้จัก ทักทาย และ รักกัน
วลีนี้คงเหมาะที่จะใช้เป็นสื่อเรื่องราวทั้งหมดที่อยากจะบอก ว่า "รักนะ" คุณสุดที่รัก
"ด้วยรักและผูกพัน"
และจะรัก ตลอดไป.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
"พรหมลิขิต กำลังจะโยงสองหัวใจมาผูกไว้เป็นใจเดียวหรือว่า...
พรหมลิขิต เพียงพิสูจน์ใจเราเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
บางสิ่งเพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับบางหัวใจ...
แต่ในบางครั้งบางหัวใจก็แสนจะเจ็บปวดกับสิ่งที่เป็นอยู่...
หัวใจบางหัวใจ เคยพอมั้ยนะกับสิ่งที่เป็น สิ่งที่ได้รับ...
หากแม้นการรับนั้นจะมากกว่า ฤา มีมากเกินไป เกินจำเป็นเสียอีก...
อยากเขียนอะไรให้ตัวเองมีความสุข แต่สุขท้ายก็ไม่สุขทุกที
กลายเป็นว่าจะสุกแล้ว ถูกความเจ็บปวดเผาจนสุก จวนจะกลายเป็นเถ้าธุลีแล้ว...
จินตนาการ พร้อมกับเพ้อฝันปนเปกันไป บางครั้งหัวใจก็แยกไม่ออกว่าเป็นเรื่องจริง
หรือความฝันกันแน่ ที่แน่ ๆ หัวใจหนึ่งมีรัก แต่ว่ารักนั้นใยว่างเปล่าหนอ?
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ความรู้สึก...
มันก็แค่ "ค ว า ม รู้ สึ ก" จะอะไรมากมาย...
คนอ่อนไหว... พอเจออะไรที่ทำให้รู้สึกดี หัวใจก็พองโต จะมีใคร...
บนโลกใบนี้ ที่จะคิดตรงกันกับเราบ้าง
จะมีใครคิดเหมือนเราคิด รู้สึกเหมือนเรารู้สึก
ใครจะเข้าใจตรงกันกับเรา...
บางใครนั้นจะ "รั ก ฉั น บ้ า ง ห รื อ เ ป ล่ า" เหมือนที่ฉันรักเขา...
เพลง รักฉันบ้างหรือเปล่า...
ขับร้องโดย วฤตดา ภิรมย์ภักดี
อย่าหลบตาฉันเลย อยากให้มองกันหน่อย
อย่าทำเป็นไม่เข้าใจ ไม่รู้ ไม่รับฟัง
ช่วยตอบคำถามสักคำที่ค้างมาตั้งแต่วันนั้นสักที
รักฉันบ้างหรือเปล่า คิดอย่างไรก็ขอให้ตอบ
ขออย่างเดียว อย่าบอกให้รอ ขอร้องเธอ
รักฉันบ้างหรือเปล่าจะตอบอย่างไร ก็ยอมจะฟัง
อย่าให้ฉันต้องถูกเธอเหนี่ยวรั้ง ด้วยการรอ
พูดอะไรบ้างสิ ลองฟังเสียงของใจ
พูดอะไรมาก็ได้ ให้ฉันได้รับฟัง
มันอาจทำร้ายจิตใจ หรือทำให้ทุกอย่าง สดใส กว่านี้
รักฉันบ้างหรือเปล่า คิดอย่างไรก็ขอให้ตอบ
ขออย่างเดียว อย่าบอกให้รอ ขอร้องเธอ
รักฉันบ้างหรือเปล่าจะตอบอย่างไร ก็ยอมจะฟัง
อย่าให้ฉันต้องถูกเธอเหนี่ยวรั้ง ด้วยการรอ
รักฉันบ้างหรือเปล่า คิดอย่างไรก็ขอให้ตอบ
ขออย่างเดียว อย่าบอกให้รอ ขอร้องเธอ
รักฉันบ้างหรือเปล่าจะตอบอย่างไร ก็ยอมจะฟัง
อย่าให้ฉันต้องถูกเธอเหนี่ยวรั้ง ด้วยการรอ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
วันนี้ น้องเจเจ ลงบทกลอนและบทความ เยอะเลยนะครับ เดี๋ยวพี่จะตามอ่านนะครับ
ตอนนี้มาฟังเพลง ด้วยกันดีกว่าครับ แอบเหงา ของเสนาหอย ครับ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
เธอจะเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ
จุดเริ่ม...ต่าง จุดจบ...ต่าง
สวยงาม...แสนเศร้า...ไม่เหมือนกัน
เส้นทางเหล่านั้นอาจบังเอิญมาบรรจบเป็นเส้นเดียว
แต่ก็หลายต่อหลายครั้งที่มันเพียงแค่ตัดกันในช่วงสั้นๆ
แล้วก็แยกจากกันไป...คนละทิศ
บางเส้นสายแยกไปแล้วยังกลับมาเชื่อมกันอีกครั้ง
หรือหลายต่อหลายครั้ง
บางเส้นเชื่อมกันไป...และจบลงด้วยกัน
ตอนนี้เส้นทางของฉัน...เชื่อมอยู่กับเส้นทางของเธอ
เราพบกัน...และตกลงใจจะไปด้วยกัน
แต่ชีวิตคนเรามีทางแยกแตกแขนงไปเสมอ
จะเลี้ยวซ้าย...ขวา หรือตรงไป ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจ
หลายคนเรียกเส้นทางที่หันเหออกไปนี้ว่า "โอกาส"
โอกาสที่แต่ละคนพบ ต่างกันไป
เส้นทางที่ให้เลี้ยวเล็กบ้างใหญ่บ้าง
บางเส้นขรุขระ บางเส้นสวยงาม
แล้วแต่จังหวะและการตัดสินใจที่ต่างกัน
และตอนนี้เธอก็ได้พบโอกาส...ทางแยกที่สวยงาม
แต่เธอก็กลัวและลังเล...กับการที่ต้องเลี้ยวไปตามทางสายใหม่
ยังรักเธออยู่...ไม่ใช่ว่าไม่รัก
กับการบอกให้เธอไป...ห่างไกลจากฉัน
รู้ไหมว่าเธอไม่ได้เจ็บปวดเพียงคนเดียว
แต่ยังมีฉัน...ที่รู้สึกไม่ต่าง
เข้าใจดีว่าการตัดสินใจให้เธอไปครั้งนี้
อาจทำให้สายลมพัดพาเธอไปจากชีวิตฉันตลอดกาล
แต่ตราบใดที่เราไม่กล้าที่จะก้าวเดิน
แล้วเมื่อไรเล่าที่ชีวิตเราจะก้าวไป
จงมั่นใจในหัวใจของเราทั้งสอง...ทั้งของฉันและของเธอ
เพียงเชื่อเอาไว้ว่า...
สิ่งใดที่เป็นของเรา มันจะเป็นของเราเสมอ
หากการที่เธอเดินไปตามทางสายนั้นทำให้เธอพบใครที่"ใช่"กว่า
ก็โปรดจงเลือกเขา...อย่าลังเล
เพราะโอกาส...คือการค้นหาสิ่งที่ดีกว่าให้กับชีวิต
เหยียบดินคนละผืน แต่เรายังอยู่ร่วมฟ้า
ก้าวย่างไปตามทางคนละสาย แต่ยังคงเป็นโลกใบเดียวกัน
กายห่าง แต่ใจใกล้...
ไม่เห็นหน้า แต่เรายังอยู่ด้วยกันเสมอ...
แม้อนาคตจะมองไม่เห็น แต่ฉันรู้ได้ด้วยหัวใจฉัน
ไม่ว่าเส้นทางจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน
เธอจะเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจฉัน...เสมอไป
เมื่อครั้งหนึ่งเธอกับฉันเราสองคนเป็นเหมือนเส้นขนาน
แต่เส้นขนานสองเส้นนั้นได้มาพบมาบรรจบกัน
สองเส้น ได้พาลพบสิ่งต่างๆ เหตุการณ์ที่คล้ายกัน
แต่วันนี้ เราสองคนได้เติมเต็มส่วนที่หายไปไหนในอดีต
ต่อไปนี้หัวใจดวงนี้จะขอดูแลหัวใจอีกดวง
ที่อยู่ใกล้ๆ ขอเธอจงจำไว้ฉันจะรักเธอตราบสิ้นลมหายใจ  หัวใจดวงนี้จะมีแต่เธอตลอดไป...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
อยากรู้
|
ตื่นมา เช้านี้ สดชื่นจังเลยค่ะ  สดซื่น เพราะแอบคิดถึงใครอยู่ป่าว
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
อยากรู้
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
สองจอเลือก เพลงไรก็มะรุ ไม่รู้จักรุย  เก่าไป พี่ไม่ทัน 
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
สองจอเลือก เพลงไรก็มะรุ ไม่รู้จักรุย เก่าไป พี่ไม่ทัน |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
